W swoich założeniach wczesny taoizm przypominał buddyzm, był jednak otwarty na inne prądy filozoficzno – religijne, z których czerpał na poszczególnych etapach swojego rozwoju. Promował skromność i spontaniczność, w których widział cnotę, siłę oraz sposób na pokonanie przeciwności.
Według taoizmu mędrzec nie wyróżniał się niczym, nie doświadczał łask od bóstw i świata, posiadał jednak talenty, które umożliwiały mu dobre, harmonijne życie. Mędrzec zna również swoje prawdziwe miejsce w całości przemian świata, potrafi być pokorny, niedostrzegalny i skromny.
Taoizm to drugi, obok konfucjanizmu, najważniejszy system religijno – filozoficzny starożytnych Chin.