Autor tekstu wiąże ideę jednego boga – stwórcy, sędziego i prawodawcy, z ideą jednego władcy. Wspomina także, że odmienność religii judaistycznej od systemów religijnych sąsiadów państwa Izraelitów ułatwiła konsolidację społeczno-polityczną w kształtującym się państwie. Królowie Izraela – Dawid i Salomon, umiejętnie wynieśli religię do rangi kultu państwowego.
Religia monoteistyczna, wprowadzona i praktykowana w państwie Izraelitów, została wyniesiona przez jej władców do rangi religii państwowej. Główną cechą odróżniającą wierzenia Izraelitów od wierzeń ich sąsiadów był właśnie monoteistyczny charakter religii.