Pierwsza maszyna to kierat, a druga to silnik parowy.
Kierat napędzany siłą konia, znany również jako kierat kołowy, był używany od starożytności do XIX wieku do poruszania wodnych młynów, tartaków i innych urządzeń mechanicznych. Siła konia była przekazywana na kierat za pośrednictwem wałka, który obracał się w wyniku ruchu konia, umożliwiając napędzenie mechanizmu i wykonywanie różnych prac.
Silnik parowy został wynaleziony i zastosowany w praktyce w XVIII wieku, przede wszystkim w celu napędu maszyn przemysłowych, takich jak młyny, fabryki tekstyliów czy kopalnie, aby umożliwić znaczne zwiększenie wydajności i efektywności produkcji poprzez zautomatyzowanie napędu maszyn przy użyciu energii pary wodnej.
Kierat napędzany siłą konia był stosowany ze względu na brak dostępności innych źródeł energii mechanicznej w tamtym okresie oraz na wykorzystanie naturalnej siły konia do wykonywania prac, takich jak mielenie ziarna, tłoczenie oleju czy obróbka drewna. Był to efektywny sposób wykorzystania siły zwierzęcia do napędzania różnych maszyn i ułatwienia pracy człowieka.
Silnik parowy został opracowany jako alternatywa dla siły koni i ludzkiej pracy, umożliwiając bardziej efektywne i wydajne napędzanie maszyn i urządzeń. Jego zastosowanie miało ogromne znaczenie dla rozwoju przemysłu i umożliwiło automatyzację produkcji, wzrost wydajności i przyspieszenie procesów technologicznych.