Spartańskie wychowanie polegało na trzymaniu chłopców w bardzo surowych warunkach – chodzili boso, spali na połamanych szuwarach, dostawali małe posiłki. Jednocześnie uczono ich pisać oraz wypowiadać się w zwięzły, ale logiczny i cięty, dowcipny sposób. Ci, którzy się wyróżniali, byli w odpowiednim wieku wysyłani samotnie w góry, co miało być sprawdzianem ich zaradności i woli przetrwania.
Przykładowe rozwiązanie 1.
Przedstawione metody są bardzo surowe i niepotrzebne do wychowania dziecka na odważnego i zaradnego dorosłego. Były pozbawione zrozumienia dla indywidualności – w końcu każdy z chłopców różnił się od innych, miał inne zdolności, a jednak byli traktowani tak samo i tego samego od nich oczekiwano.
Przykładowe rozwiązanie 2.
Przedstawione metody były bardzo skuteczne i kształciły zdyscyplinowanych obywateli Sparty. Surowe wychowanie nie jest przyjemne w dzieciństwie, ale daje dobre efekty w życiu dorosłym – człowiek staje się odważny i zaradny w każdej sytuacji.
