Dla historyka epoki nowożytnej źródła pisane są uznawane za najważniejsze i fundamentalne dla jego pracy, gdyż w tej epoce doszło do znacznego rozwoju pisarstwa, zwłaszcza pamiętnikarskiego, które zaowocowało powstaniem wielu egodokumentów.
Pismo było wtedy podstawowym sposobem komunikacji i utrwalania informacji, a w porównaniu do innych form przekazu, takich jak tradycje oralne czy materiały archeologiczne, źródła pisane były trwalsze i wiarygodne, gdyż można przeprowadzić ich merytoryczną, wielopłaszczyznową krytykę.
Dzięki źródłom pisanym możemy uzyskać bezpośredni dostęp do myśli, przekonań, wydarzeń i działań ludzi z tamtego okresu – nie tylko elit, ale również tych grup społecznych, o których „wielka historia” dotąd milczała.
W źródłach pisanych znajdujemy relacje świadków, kroniki, listy, traktaty, dokumenty prawne, dzienniki czy korespondencję, które tworzą nasze wyobrażenie o przeszłości. Dostarczają nam nie tylko faktów i danych, ale również kontekstu społecznego, politycznego i kulturowego, który są niezbędne do zrozumienia przeszłości.