Kiedy Litwa przyjęła chrzest, Krzyżacy nie mieli już kogo nawracać, więc stracili pretekst do organizowania wypraw „misyjnych” na jej tereny. Po zawarciu unii polsko-litewskiej oba państwa połączyły siły przeciwko wspólnemu wrogowi, czyli zakonowi.
Dopóki Litwa była pogańska, Krzyżacy mieli pretekst, żeby organizować zbrojne wyprawy „misyjne” na jej tereny. Jednak, kiedy Litwa przyjęła chrzest oraz zawarła unię z Polską, okazało się, że skłóceni przeciwnicy zakonu połączyli siły, a Krzyżacy zyskali podwójnego wroga, któremu już kilka lat później musieli stawić czoła.
Zawarcie unii polsko-litewskiej w 1385 roku w Krewie umocniło pozycję obu państw, które od tego momentu wspólnie stawały czoła wrogom. Chrystianizacja Litwy sprawiła, że Krzyżacy musieli znaleźć inny powód, aby kontynuować swoje najazdy na te ziemie. W 1409 r. wybuchło powstanie ludności na Żmudzi, która znajdowała się pod zwierzchnictwem krzyżackim. Poparcie powstania przez Polskę i Litwę stało się przyczyną do wybuchu wojny z zakonem.