Maria Skłodowska-Curie urodziła się w 1867 roku w Warszawie. Miała czwórkę rodzeństwa. Jej mama zmarła, gdy Maria była jeszcze bardzo młoda. Tata był nauczycielem fizyki i matematyki. W dzieciństwie Maria interesowała się poezją Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego, a później utworami z epoki pozytywizmu. Nauka szła jej bardzo dobrze – w szkole ciekawiły ją fizyka, matematyka i inne nauki przyrodnicze. Nie mogła studiować w Polsce, dlatego musiała wyjechać do Francji, z pomocą starszej siostry, która już ukończyła studia. W Paryżu, na Sorbonie, studiowała fizykę i matematykę. Po ukończeniu studiów poznała Piotra Curie, francuskiego fizyka, który następnie został jej mężem. Nie zapomniała o swojej ojczyźnie – bardzo często przyjeżdżała w rodzinne strony, aby pokazać Piotrowi jej ukochane okolice – Warszawę i Tatry. Mieli dwie córki – Irenę, która również otrzymała nagrodę Nobla i Ewę. W 1898 roku Maria i Piotr ogłosili, że udało im się odkryć dwa pierwiastki promieniotwórcze – polon i rad. Otrzymali za te odkrycia nagrodę Nobla, a Maria stała się pierwszą kobietą, która ją otrzymała. W 1906 roku Piotr Curie zmarł. Maria zaczęła wykładać na Sorbonie jako pierwsza kobieta w historii. W 1911 otrzymała własną nagrodę Nobla. W 1913 otworzyła w Polsce Pracownię Radiologiczną, a rok później w Paryżu – Instytut Radowy. W czasie wojny pomagała rannym żołnierzom wykorzystując swoją wiedzę na temat radiologii. Po wojnie stała się orędowniczką polskiej sprawy na arenie międzynarodowej. W 1932 roku była na otwarciu Instytutu Radowego W Warszawie. Zmarła w 1935 roku. Jest pochowana w paryskim Panteonie.
