Słońce już gasło, wieczór był ciepły i cichy,
Okrąg niebios gdzieniegdzie chmurkami zasłany,
U góry błękitnawy, na zachód różany;
Chmurki wróżą pogodę, lekkie i świecące.
Tam jako trzody owiec na murawie śpiące,
Ówdzie nieco drobniejsze jak stada cyranek.
Na zachód obłok, na kształt rąbkowych firanek,
Przejrzysty, sfałdowany, po wierzchu perłowy,
Po brzegach pozłacany, w głębi purpurowy,
Jeszcze blaskiem zachodu tlił się i rozżarzał,
Aż powoli pożółkniał, zbladnął i poszarzał:
Słońce spuściło głowę, obłok zasunęło,
I raz ciepłym powiewem westchnąwszy usnęło.
Wyrazy, które łączą człony porównań to: „tam jako”, „jak”, „na kształt”.
Porównanie to figura stylistyczna składająca się z dwóch członów połączonych słowem porównującym. Wskazuje na podobieństwo pomiędzy osobami, zjawiskami czy cechami przedmiotów, jednak oba obiekty porównywane nie muszą należeć do tej samej kategorii. Oznacza to, że można swobodnie porównywać cechy do zjawisk, osoby do przedmiotów itd. Tak naprawdę wyobraźnia twórcy porównań jest nieograniczona, choć ważne, żeby były one dla odbiorcy zrozumiałe.
Porównanie składa się z dwóch członów: comparandum (co porównujemy) i comparans (do czego porównujemy). Zwykle są one połączone łącznikiem, na przykład słowami: „jak”, „niczym”, „podobnym do”, „na kształt”, „niby”. Głównym celem porównania jest uwydatnienie cech comparandum w zestawieniu go z oddziałującym na wyobraźnię comparans.