Preromantyzm niemiecki nazywamy okresem burzy i naporu.
Założenia:
krytyka stosunków społecznych (pogarda dla arystokracji wobec niższych warstw społecznych),
zainteresowanie folklorem i ludowością,
bunt przeciwko sztywnym normom: społecznym, artystycznym, literackim,
dramat bohatera – jednostki wybitnej, który chce zmieniać świat,
odwoływanie się do dzieł Williama Szekspira.
Przedstawiciele:
Friedrich Maximilian von Klinger,
Johann Wolfgang Goethe,
Fryderyk Schiller.
Zanim w Europie rozwinęła się nowa epoka – romantyzm pojawiały się jej zwiastuny. Tak zwany preromantyzm w Niemczech nazwano „okresem burzy i naporu” od tytułu dramatu Friedricha Maximiliana von Klingera pt. „Sturm und Drang” (burza i napór). Był to manifest ideowy młodego pokolenia, buntującego się przeciwko poprzednikom – oświeceniowym racjonalistom. Okres burzy i naporu charakteryzował się przede wszystkim buntem zarówno w dziedzinie twórczości, jak i życia społecznego. Preromantycy (nie tylko niemieccy) podkreślali znaczenie uczuć i intuicji. Odwoływali się w twórczości do folkloru i tradycji ludowej oraz do dzieł W. Szekspira. Powstał wówczas nowy typ bohatera – który przeżywał dramat związany ze swoją wyjątkowością. Najwybitniejsi przedstawiciele tego okresu to: Friedrich Maximilian von Klinger, Johann Wolfgang Goethe, Fryderyk Schiller.