Propagowanie języka narodowego w literaturze wpłynęło na dbałość o jego piękno i styl oraz sprawiło, że po epoce renesansu pozostało wiele wspaniałych dzieł tworzonych w języku narodowym, chociażby twórczość Kochanowskiego i Petrarki. Walka o język narodowy miała też swój wymiar polityczny – starano się uwolnić od posługującego się łaciną Kościoła i jego wpływów na europejską politykę i życie społeczne. Język łaciński zaczął w epoce renesansu symbolizować język Kościoła i język jego wpływów, podczas gdy języki narodowe świadczyły o politycznej i społecznej samodzielności państw europejskich.
Renesans charakteryzował się rozwojem nauki obok sztuki i polityki. Wiele odkryć było pomocnych dla propagowania myśli renesansowej (np. druk), kultury i sztuki. Odkrycia naukowe, np. teoria heliocentryzmu, niekiedy stały w sprzeczności ze stanowiskiem Kościoła.
Starano się uwolnić od wpływów politycznych Kościoła.