W powieści Dżuma Alberta Camusa, słowa Cottarda, które brzmią: „Jedyny sposób, życiu ludzie byli razem, to zesłać im dżumę” stanowią refleksję nad ludzką kondycją i egzystencją w obliczu tragedii. Ta stwierdzona przez postać Cottarda idea można interpretować jako wyraz pesymizmu, ale jednocześnie ukazuje ona pewien głębszy sens choroby.
Dżuma w Oranie staje się katastrofą, która zmusza mieszkańców do zmierzenia się z nieuchronnym zagrożeniem. Zmusza ludzi do zaprzestania swojej codziennej obojętności i prowadzi do jednoczenia się w walce z chorobą. Oznacza to, że ludzka wspólnota może ujawnić się w momencie kryzysu, w obliczu wspólnego niebezpieczeństwa.
Epidemia stanowi konfrontację z ludzką kondycją, z cierpieniem, umieraniem i egzystencjalnymi dylematami. W obliczu takiej sytuacji ludzie mogą zastanawiać się nad sensami swojego życia, nad własnymi wartościami i priorytetami. Może to prowadzić do głębszej refleksji poszukiwania znaczenia w życiu.
Słowa Cottarda: „Jedyny sposób, życiu ludzie byli razem, to zesłać im dżumę”, ukazują, że tragedie i kryzysy mogą prowadzić do jedności, empatii oraz refleksji nad życiem. Choć epidemia dżumy jest okrutną rzeczywistością, to równocześnie może stanowić przypomnienie o naszej wspólnej ludzkiej kondycji.
Esej to wypowiedź, w której autor przedstawia subiektywną opinię na temat pewnego zjawiska lub wydarzenia.