Ironia to literacki środek stylistyczny, który polega na wyrażeniu sprzeczności między tym, co wydaje się powiedziane lub napisane, a rzeczywistym znaczeniem lub intencją autora. W poezji ironia może być używana z różnych celów, takich jak tworzenie napięcia, krytyka, humor, czy ukryte przesłanie.
Ironia może być używana do krytyki różnych aspektów społeczeństwa lub ludzkiego zachowania. W utworze Sławomira Mrożka Współczucie ludzie przedstawieni są jako hipokryci cieszący się krzywdą innych.
Ironia może być używana, aby przekazać ukryte przesłanie lub moralność w wierszu. Utwór Stanisława Grochowiaka Płonąca żyrafa jest doskonałym przykładem metaforycznego ukrycia przesłania za pomocą ironii.
Ironia w poezji jest potężnym narzędziem, które może być wykorzystywane w różnorodny sposób. Ironia dodaje też wierszowi dynamiki i sprawia, że czytelnik musi aktywnie uczestniczyć w interpretacji tekstu.
Ironia to sposób wypowiadania się, oparty na zamierzonej niezgodności, najczęściej przeciwieństwie.