W utworze poeta przedstawił obronę reduty za pomocą opowieści podmiotu lirycznego oraz wypowiedzi bohaterów, w tym głównie generała Sowińskiego.
„W starym kościółku na Woli
Został jenerał Sowiński,
Starzec o drewnianej nodze,
I wrogom się broni szpadą;
A wokoło leżą wodze
Batalionów i żołnierze,
I potrzaskane armaty,
I gwery: wszystko stracone!”
Opowieść podmiotu lirycznego zaczyna się od opisu miejsca akcji, czyli kościoła na Woli, gdzie generał Sowiński stoi w obronie, używając swojej szpady przeciwko przeważającym siłom wroga.
” Na kolana przed nim padli,
Jak ojca własnego proszą:
„Oddaj szpadę, Jenerale,
Marszałek sam przyjdzie po nią…”
„Nie poddam się wam, panowie —
Rzecze spokojnie staruszek —
Ani wam, ani marszałkowi
Szpady tej nie oddam w ręce,
Choćby sam car przyszedł po nią,”
W tych wypowiedziach adiutanci Paszkiewicza proszą generała Sowińskiego o poddanie się i oddanie swojej szpady. Generał jednak stanowczo odmawia, nawet w obliczu możliwości spotkania samego cara.
Wypowiedzi bohaterów oraz opowieść podmiotu lirycznego wspólnie budują obraz obrony reduty i ukazują heroizm generała Sowińskiego, oraz jego niezachwianą gotowość do poświęcenia się za ojczyznę.
Utwór Juliusza Słowackiego „Sowiński w okopach woli” opisuje historię generała Sowińskiego, który w starym kościółku na Woli broni się przed przeważającymi siłami wrogów, mimo że jest starcem o drewnianej nodze. Jego determinacja, oddanie ojczyźnie i heroiczna postawa w obliczu zagrożenia są głównymi tematami utworu.