Apostrofy: głupkowatą sforę, krętej poszukiwań drodze, mędrszy niż owe gaduły, moralne skrupuły, książkowych mądrości, księga poznania jest dla mnie zamknięta, nieczystych duchów, słowem pustym, ponurą niszę, jedynym towarzyszem, ksiąg uczonych, jasnym biec promieniem, świeżym tchnieniem, próżnych mąk, zatęchły lochu, sterty niepotrzebnych sprzętów, stary grat, twój świat, bujny życia pęd, udręka niepojęta, w lochu gnijesz swym ponurym, trupich czaszek, szeroki świat.
Charakter utworu jest wyjątkowo osobisty. Ścierają się w monologu obrazy dwóch światów – tego, który Faust chce koniecznie opuścić (zerwać z przeszłością i teorią wielkich uczonych, ponieważ nie daje ona odpowiedzi na nurtujące go pytania) a wielkim pięknym światem wolności. To w tym drugim główny bohater widzi sposób na odnalezienie odpowiedzi, chcąc doświadczać czegoś, czego jak dotąd nie mógł dosięgnąć. Właśnie dlatego charakter utworu jest tak uczuciowy i osobisty – zdradza on najgłębsze pragnienia Fausta wraz z jego strachem, że nigdy nie zdobędzie wiedzy, której tak bardzo pragnie.
Apostrofy to słowa, których używamy, by określić cechę danego przedmiotu/osoby/zwierzęcia.
W tym zadaniu wypisz apostrofy i na ich podstawie udowodnij uczuciowy/osobisty charakter utworu.