· Konwencja genewska z 22.07.1864 r. – prawa dotyczące traktowania rannych i personelu medycznego na polu walki.
· Konwencja genewska z 06.07.1906 r. – poszerzenie uprawnień rannych w konflikcie, wprowadzenie ewidencji osób rannych w starciach.
· Konwencja genewska z 27.07.1929 r. – rozszerza swoją poprzedniczkę, m. in poprzez uszczegółowienie przepisów dotyczących identyfikacji rannych oraz identyfikacji zmarłych przed spaleniem czy pogrzebaniem w masowych mogiłach.
· Konwencja genewska z 27.07.1929 r. dotycząca traktowania jeńców wojennych – ochrona praw jeńców wojennych, zobowiązanie stron do przestrzegania konwencji nawet, gdy tylko jedna ze stron walczących jest stroną konwencji.
· Konwencje genewskie z 12.08.1949 r.
a) I Konwencja genewska – prawa i traktowanie rannych i chorych w armiach lądowych.
b) II Konwencja genewska – prawa i traktowanie rannych, chorych i rozbitków morskich ocalałych z zatopionych wskutek działań okrętów.
c) III Konwencja genewska – traktowanie i prawa jeńców.
d) IV Konwencja genewska – ochrona cywilnych uczestników konfliktu wojennego.
Konwencje genewskie to międzynarodowe dokumenty, które powstały w związku z ideą troski o rannych i cywilne ofiary konfliktu. Pierwsza konwencja genewska powstała dzięki staraniom Henriego Dunanta, szwajcarskiego kupca, świadka bitwy pod Solferino.
Wstrząśnięty wydarzeniami Dunant postanowił zatroszczyć się o losy rannych podczas starć żołnierzy. Doprowadziło to do założenia Międzynarodowe Czerwonego Krzyża i podpisania pierwszej konwencji genewskiej.