D. X – miedniczka nerkowa, Y – moczowód, Z – cewka moczowa.
Układ wydalniczy człowieka składa się z dwóch nerek, dwóch moczowodów, pęcherza moczowego i cewki moczowej. Nerki mają kształt zbliżony do powiększonego ziarna fasoli i położone są na tylnej ścianie jamy brzusznej (za żołądkiem i wątrobą, po obu stronach kręgosłupa). Do ich funkcji należy filtrowanie i oczyszczanie krwi ze zbędnych substancji, a także produkcja moczu. We wklęsłej części nerki połączone są z tętnicami, żyłami oraz każda z pojedynczym moczowodem. Miąższ nerki dzieli się na dwie części: zewnętrzną, nazywaną korą nerki i wewnętrzną – rdzeń nerki. Natomiast w zagłębieniu znajduje się miedniczka nerkowa, która nie bierze udziału w oczyszczaniu krwi, ale odpowiada za odprowadzanie moczu do moczowodów. Podstawową jednostką strukturalną i funkcjonalną nerki jest nefron. Moczowody są to przewody o długości około 30 cm, które stanowią łącznik między nerkami i pęcherzem moczowym. Pęcherz moczowy to elastyczny worek zbudowany z mięśni gładkich i pełniący funkcję zbiornika moczu. Od pęcherza moczowego odchodzi cewka moczowa, której zadaniem jest usuwanie moczu z organizmu. Kontrolę oddawania moczu zapewnia położony na końcu mięsień nazywany zwieraczem cewki moczowej. Cewka moczowa w zależności od płci ma różną długość, u kobiet jest krótsza – około 5 cm, a u mężczyzn dłuższa – około 18 cm.