Termin ten ma swoje korzenie w starożytności. Mówił o nim już Platon, a Arystoteles znacznie rozwinął jego rozumienie. Także w starożytnym Rzymie uważano, że państwo jest sprawą wszystkich obywateli. Duży wpływ na rozumienie dobra wspólnego mieli także myśliciele chrześcijańscy, tacy jak Augustyn z Hippony i Tomasz z Akwinu.
Dobro wspólne to idea centralna dla wielu myślicieli, począwszy od starożytnych Greków, takich jak Platon, który widział to jako harmonię społeczną, w której każdy obywatel przyczynia się do dobra społeczności, i Arystotelesa, który zauważył, że osiągnięcie tego wymaga odpowiedniego systemu politycznego z udziałem obywateli.
W starożytnym Rzymie dobro wspólne oznaczało osiągnięcie stabilności, pokoju i dobrobytu dla całego społeczeństwa. U myślicieli chrześcijańskich dobro wspólne związane było z realizacją Bożych planów i zasad, moralnością i dbałością o dobro wszystkich ludzi.