Drużyna wojów była utrzymywana przez władcę, który dawał im wszystko, czego potrzebowali do życia. Rycerze natomiast otrzymywali od króla ziemię, z której sami mieli się utrzymywać.
W XII wieku rycerze byli zawodowymi wojownikami, którzy nie byli utrzymywani przez króla, tylko posiadali własną ziemię, z której mieli opłacić sobie konie, broń i zbroję. Rycerze jednak nie uprawiali sami ziemi, lecz tylko czerpali dochody z pracy chłopów, którzy zajmowali się jej uprawą.