W utworze Bohdana Butenki komizm postaci przejawia się w konstrukcji postaci króla Niezguły. Uosabia on postać króla niezdarnego, władcy, który nie powinien rządzić państwem. Komizm uwidacznia się zarówno w jego imieniu, jak i absurdalnych decyzjach. Komizm sytuacyjny pojawia się w rozmowie króla z dworem i groteskową, absurdalną analizą problemów państwa i rozwiązań na nie, natomiast komizm językowy wyraża się w imieniu króla.
Wyróżniamy trzy rodzaje komizmu: komizm sytuacyjny – polega na kreowaniu (i spiętrzaniu) sytuacji wywołujących absurdalne, komiczne zachowania bohaterów; komizm postaci – odbiorcę bawić mają uwypuklone, zabawne cechy fizyczne i charakterologiczne bohatera; komizm językowy (słowny) – czyli sposób wypowiadania się bohaterów, gry słowne, żarty padające ze sceny.