| Środki stylistyczne wykorzystane do opisu cara i jego poczynań | Epitety: „król wielki” |
| Peryfrazy: „król, co na rzezie tłumy te wyprawia” | |
| Hiperbole: „samowładnik świata połowicy” | |
| Porównania: „jak Bóg silny, jak szatan złośliwy” | |
| Pytania retoryczne: „czy dzieli ich odwagę, czy pierś sam nadstawia?” | |
| Wykrzyknienia: „Mocarzu!/Warszawa jedna [...]/podnosi na cię rękę i koronę ściąga [...]/boś ją ukradł i skrawawił, synu Wasilowy!” | |
| Zdania o podobnej budowie | Gesty cara i ich skutki dla podwładnych:„Car dziwi się – ze strachu drżą Petersburczany, / Car gniewa się – ze strachu mrą jego dworzany” |
| Wniosek: Car został ukazany jako okropny władca, tyran nękający swoich poddanych. Z tekstu wynika, że car oparł swoje rządy na terrorze i strachu. | |
Car i jego poczynania są uosobieniem zła.