Polska realizuje pomoc rozwojową głównie poprzez współpracę z międzynarodowymi organizacjami i instytucjami, takimi jak ONZ, UE, OBWE, OECD, Rada Europy oraz Bank Światowy. Zwykle kraj ten dokonuje wpłat na budżety tych podmiotów, a środki te są następnie przeznaczane na cele rozwojowe. Polska angażuje się również we własne inicjatywy w dziedzinie pomocy rozwojowej, czego przykładem jest program „Polska pomoc”, który funkcjonuje od 2011 roku. Główne cele tego programu obejmują promowanie demokracji, społeczeństwa obywatelskiego, wspieranie rozwoju społeczno-gospodarczego oraz rozwijanie systemu edukacji.
W roku 2021 Polska przyjęła Wieloletni program współpracy rozwojowej 2021‒2030, zatytułowany „Solidarność dla rozwoju”, którego celem jest udzielanie wsparcia państwom rozwijającym się poprzez roczne kwoty około 2,9 miliarda złotych. Pomoc rozwojowa udzielana przez Polskę skierowana jest przede wszystkim do krajów objętych europejską polityką sąsiedztwa, a także wybranych państw z regionu Bliskiego Wschodu, Afryki Północnej oraz Afryki Subsaharyjskiej. Dzięki temu wsparciu te państwa są w stanie podejmować działania mające na celu wzmocnienie demokracji, ochronę praw człowieka, poprawę jakości edukacji oraz systemu opieki zdrowotnej, oraz stymulowanie rozwoju społeczeństw obywatelskich. Całkowity wzrost standardu życia ludności w tych krajach może przyczynić się do utrzymania pokoju w danym regionie.
Pomocy rozwojowej i humanitarnej udzielają państwa, organizacje międzynarodowe, agencje rządowe, organizacje pozarządowe oraz różnego rodzaju fundacje. Oba rodzaje pomocy mają na celu poprawę losu ludzi, choć różnią się zakresem, celami i czasem trwania działań. Pomoc rozwojowa skupia się na długotrwałym rozwoju gospodarczym i społecznym, podczas gdy pomoc humanitarna jest skoncentrowana na natychmiastowej reakcji na kryzysy i katastrofy humanitarne.