Krótko po przemianach ustrojowych, głównym priorytetem polskiej polityki zagranicznej stało się uregulowanie stosunków zarówno ze Związkiem Radzieckim, jak i zjednoczonymi Niemcami. W kontekście relacji z Rosją kluczowym elementem stało się określenie warunków i harmonogramu wycofania Armii Czerwonej z terytorium Polski. W przypadku Niemiec centralnym celem było przekonanie tego kraju do ostatecznego uznania granic na Odrze i Nysie Łużyckiej. Po rozpadzie Związku Radzieckiego Polska przywiązywała ogromną wagę do nawiązania stosunków z byłymi republikami radzieckimi, takimi jak Ukraina, Białoruś, Litwa, Łotwa i Estonia. Jednocześnie aktywnie rozwijano współpracę z państwami Europy Środkowo-Wschodniej, czego przejawem było powstanie Trójkąta Wyszehradzkiego (późniejsza Grupa Wyszehradzka) w 1991 roku.
W ramach tych działań polska polityka zagraniczna nie zapominała o strategicznym celu, uznawanym przez większość ówczesnych elit politycznych za priorytet – integracji z euroatlantyckimi strukturami. Pierwszym etapem tej integracji było przystąpienie Polski do Rady Europy i podpisanie układu stowarzyszeniowego z instytucjami europejskimi w 1991 roku. Kolejnym krokiem było członkostwo Polski w Sojuszu Północnoatlantyckim w 1999 roku, a następnie w Unii Europejskiej w 2004 roku. To osiągnięcie pełnego członkostwa w tych strukturach euroatlantyckich spowodowało potrzebę przedefiniowania strategicznego celu polskiej polityki zagranicznej na początku XXI wieku. Od tego czasu priorytetem stało się umacnianie pozycji Polski zarówno w UE, jak i w NATO.
Polityka zagraniczna to zestaw działań, strategii, celów i decyzji podejmowanych przez rząd lub organy władzy jednego państwa w odniesieniu do innych państw i aktorów międzynarodowych. Polityka zagraniczna ma na celu promowanie interesów narodowych, obronę suwerenności, utrzymanie pokoju i bezpieczeństwa oraz rozwijanie stosunków dyplomatycznych i gospodarczych z innymi krajami.