II Rzeczypospolita w dwudziestoleciu międzywojennym była krajem typowo rolniczym. Ponad połowa ludności zatrudniona była w tym sektorze gospodarki. Przemysł stanowił jedynie 20 procent ogólnej liczby zatrudnionych. Wynikało to z tego, że powierzchnia rolna zajmowała większość terenów kraju, natomiast przedsiębiorstwa przemysłowe były słabo rozwinięte i dopiero zaczęto budować różnego rodzaju zakłady. Z tych względów główne zasilenie ekonomiczne kraju stanowiło rolnictwo.
Górowanie rolnictwa w gospodarce II RP związane było nie tylko z zapleczem rolniczym, czyli dużą ilością pól uprawnych, ale także z reformami rolnictwa, takimi jak parcelacja, czyli podział dużych majątków ziemskich na mniejsze.