Walkę bez przemocy zaczęli prowadzić przywódcy „Solidarności” w stanie wojennym, czyli w latach 1981–1983. Taki sposób walki miał uchronić Polskę przed wojną domową i rozlewem krwi.
Przywódcy „Solidarności” nie chcieli prowadzić otwartej walki z komunistami, dlatego zdecydowali się na działania bez użycia przemocy, które miały doprowadzić do pokojowych rozmów. Członkowie związku organizowali protesty, strajki głodowe, pisali petycje oraz byli zaangażowani w organizowanie drugiego obiegu wydawniczego, w którym ukazywały się nieocenzurowane publikacje.