A. ubezdźwięcznienie wewnątrzwyrazowe wsteczne: prośba, zaznacz ß nad „śb”;
ubezdźwięcznienie wewnątrzwyrazowe wsteczne: zasadzka, wstyd, zaznacz ß nad „dzk”, „wst”
ubezdźwięcznienie wewnątrzwyrazowe postępowe: krzesło, brzytwa, zaznacz à nad „krz”, „brz”
B. uproszczenie grupy spółgłoskowej: myślnik, kładł, uczniowski, sześćdziesiąt
C. ubezdźwięcznienie w wygłosie: staw, wstyd
Ubezdźwięcznienie to utrata przez głoskę dźwięczności podczas wymowy wyrazu. Udźwięcznienie to nabycie przez głoskę dźwięczności w trakcie wymowy wyrazu. Uproszczenie grupy spółgłoskowej to proces, w wyniku którego sąsiadujące ze sobą spółgłoski upodabniają się do siebie pod względem dźwięczności, sposobu wymowy i miękkości. Upodobnienie spółgłoskowe to nie błąd, a naturalny proces w wymowie wyrazów. Błędem jest pomijanie akcentów czy głosek w trudnych do wymówienia miejscach (np. mówienie japko, szejset etc.) – to nie uproszczenie, a zwykłe niedbalstwo językowe. Wygłos to końcówka wyrazu w wymowie.