Wokół nas roztaczało się bezkresne pustkowie. Gdzieniegdzie widać było sczerniałe kępy krzewów, a także pojedyncze zmurszałe drzewa, obrośnięte. Podporucznik, westchnąwszy, odsunął od siebie manierkę z wodą.
– Zapasy żywności są już tylko nadzwyczaj miłym wspomnieniem – stwierdził, ściągając na siebie nasze spojrzenia. – Jeśli nie chcemy sczeznąć na tym pustkowiu z głodu, musimy przed wschodem słońca odnaleźć jakąś ludzką siedzibę. Wstawajcie i ruszajmy w drogę.
Chociaż początkowo wzbranialiśmy się przed dalszym marszem, teraz spotulnieliśmy, stłumiliśmy gniew i ze ściśniętymi sercami podnieśliśmy się z ziemi. Instynkt samozachowawczy podpowiadał nam, że powinniśmy bezdyskusyjnie podporządkować się rozkazom młodego oficera.
Zapis przedrostków „z-”; „s-” oraz „ś-” rządzi się swoimi prawami. Tak oto:
A. Piszemy jako przedrostek literę „z”, gdy kolejna litera to samogłoska, kolejna litera to spółgłoska dźwięczna, kolejna litera to h, s, si, sz, dzi.
B. Piszemy jako przedrostek literę„s”, gdy kolejna litera to spółgłoska bezdźwięczna c, cz, ch, f, k, p, t.
C. Piszemy jako przedrostek literę„ś”, gdy kolejne litery to ci, ć.
Przedrostek wz-, wez- piszemy, gdy występuje przed literą oznaczającą spółgłoskę dźwięczną, natomiast ws- lub wes- zapiszemy, gdy występuje przed literą oznaczającą spółgłoskę bezdźwięczną.