W wierszu „Sto pociech” kolokwializmy podkreślają trywialność, śmieszność dążeń ludzkich. Wielkie pragnienia i przedsięwzięcia brzmią absurdalnie, gdy są opisane w formie kolokwializmów. Kolokwializmy zwracają uwagę na to, że człowiek pragnie więcej, niż jest w stanie osiągnąć czy zrobić, że ma o sobie zbyt wysokie mniemanie, uważa się za istotę idealną, powołaną do rzeczy wielkich. W rzeczywistości jego dążenia, w zestawieniu z jego możliwościami i naturą, są karykaturalne.
W literaturze kolokwializm, w tym związek frazeologiczny, może być środkiem stylistycznym. Należy wtedy do kategorii słownikowych zabiegów językowych. Kolokwializmy użyte w ten sposób należy brać pod uwagę przy interpretacji utworu.