| tematyka opisu | zastosowane środki stylistyczne | funkcja środków stylistycznych | |
| akapit 1. | opis deszczu | uosobienie „w cieniu kasztanów chowały się zielone smugi” | sprawienie wrażenia żywego, ruchomego obrazu |
| epitety: krople ogromne, ciężkie; zielone smugi; chmury pierzaste, rozwiane, cienkie, fioletowe | uplastycznienie obrazu | ||
| porównanie: krople sznurem idące na ziemię | uwydatnienie cechy gęstości deszczu | ||
| akapit 2. | opis akacji | wyolbrzymienie: „potworne konary roztrącały zasłonę delikatnych, jasnych liści” | uwydatnienie cech drzewa |
| porównanie: liści drzewa do zasłon | zwrócenie uwagi na gęstość liści | ||
| synestezja: ruch drzewa odbierany jako muzyka | odbiór opisu więcej niż jednym zmysłem | ||
| akapit 3. | opis uczuć bohatera | metafora: płonął od głębokiej radości | zwiększenie poziomu uczuć bohatera |
| synestezja: „serce ulatywało z głębi piersi jak zapach” | pogłębienie zrozumienia uczuć bohatera |
Stefan Żeromski (1864-1925) wychował się w zubożałej rodzinie szlacheckiej, więc w młodości miał okazję obserwować życie ziemiaństwa i chłopów – było to jednym z czynników, które sprawiły, że działał później społecznie. Podobnie jego literatura była emocjonalnie i społecznie zaangażowana.
Powieść Ludzie bezdomni ukazała się w 1899 roku – był to nowy typ powieści fragmentarycznej, niejednolitej stylistycznie, o zmiennej narracji. Autor inspiruje się nowymi prądami, obok realizmu pojawia się symbolizm, ekspresjonizm, impresjonizm, naturalizm.