Pawlikowska-Jasnorzewska ukazuje kobietę przez pryzmat zmian, jakie czas wywiera na niej. Jej bohaterki to postacie doświadczone przez życie i jest to widoczne w zmianach fizycznych (zmarszczkach, deformacjach ciała). Egzystencja starszej kobiety jest pesymistyczna, pozbawiona radości i spokoju, przepełniona bólem. Z kolei Miłobędzka postrzega kobietę przez pryzmat cyklu czasu, któremu podlega jej egzystencja. Charakteryzuje jej życie przez cykl życia kwiatów, zaś samą bohaterkę przedstawia jako kobietę pogodzoną ze swoją egzystencją, ze zbliżającą się śmiercią.
