Przykładowa teza:
„Totalne ogłupienie” świata jest skutkiem podporządkowania się temu, co pozbawione jest sensu.
„Przygłup istnieniowy” to stwór, który pojawił się w ogrodzie podmiotu lirycznego i przykuwa jego uwagę. To zagadkowy wędrowiec, który stawia pod znakiem zapytania sens oraz logikę istnienia, podważa dotychczasowe miejsce człowieka w świecie i wizję rzeczywistości. To istota bezrozumna, za którą jednak idą kolejne istnienia.
Słowa „Tu istnienie jak obierki w kompoście” podważają metafizyczny wymiar istnienia, odziera go z ontologicznego aspektu świata i sprowadza do przyziemnych realiów. Choć przemijanie jest nieuchronne, to istnienie samo w sobie jest pozbawione znaczenia.