Narrator pierwszoosobowy wspomina i przedstawia wydarzenia ze swojej perspektywy – z subiektywnego punktu widzenia, przez pryzmat swojej wrażliwości, przemyśleń. Uważnie obserwuje świat i go komentuje. Jest ciekawy świata i chętny poznania. Zdaje się przynależeć także do sfery duchowej, nie tylko sfery profanum, co sugeruje jego romantyczną kreację (dziecko jako te, które widzi więcej).
Drugoplanowy bohater – ojciec bohatera – jest postacią tajemniczą. Zniknął na kilka miesięcy bez żadnych wyjaśnień, jego powrót jest tożsamy niejako ze zmartwychwstaniem i odrodzeniem, a także powoduje zaburzenie pewnego porządku. Ojciec jest skryty i surowy, otacza go tajemnica, ale i pewna niepewność (związana z dziwnym snem bohatera).
Z kolei drugi drugoplanowy bohater stary również jest tajemniczy. Narrator nie zna jego imienia, ale jest nim zafascynowany, bowiem stary przynależy do innej rzeczywistości. W oczach bohatera ma on niezwykłe siły i cechy, a respekt chłopca zyskuje, ponieważ traktuje go na poważnie i rozmawia z nim jak równy z równym.
