Podmiot liryczny zachwyca się pięknem gotyckiej katedry, która sprawia, że czuje on więź z Bogiem. Stopniowo liryka pośrednia przechodzi w bezpośrednią, a osoba mówiąca ujawnia się. Najpierw więc obserwuje świątynię, a potem, poruszona, wydaje swój osąd. Przez to opis nabiera wyjątkowego, podniosłego charakteru i zbliża się formą do modlitwy.
Liryka bezpośrednia występuje w utworze, w którym podmiot liryczny ujawnia swoje „ja” poprzez odpowiednie zaimki bądź czasowniki. Jeśli osoba mówiąca chowa się za lirycznym opisem, mówimy o liryce pośredniej.