Wiersz niesie przesłanie, że dzięki księgom ludzie nie popadają w zapomnienie, ponieważ zapisy na ich temat pozwalają utrzymać ich dusze przy życiu. Myśl ta może stanowić motto dla artykułu Andrzeja Dąbrówki traktującego o nośnikach pamięci tworzonych w średniowieczu. Tekst wyraża bowiem pogląd, że dzięki wspomnianym nośnikom określone postaci lub ich postawy zostają utrwalone w historii.
Dziejopisarstwo oraz żywotopisarstwo zostały przedstawione przez Andrzeja Dąbrówkę jako metody kultywowania tradycji i utrwalania w pamięci konkretnych postaci.