„Jestem cenionym krytykiem literackim, chociaż w życiu nie przeczytałem żadnej książki”
Ironiczny charakter polega na tym, że osoba twierdzi, że jest cenionym krytykiem literackim, ale jednocześnie przyznaje, że nigdy w życiu nie przeczytała żadnej książki. Ironia wynika stąd, że prawdziwy krytyk literacki powinien mieć dogłębną wiedzę na temat literatury.
„Niesamowici są ci politycy − bezbłędnie rozwiązują każdy realny problem”
W tym przypadku ironia polega na tym, że zdanie brzmi sarkastycznie. Autor sugeruje, że politycy są tak doskonali, że potrafią rozwiązywać każdy rzeczywisty problem, co jest oczywiście przesadą. Rzeczywistość często ukazuje, że politycy są nieudolni w swoich działaniach.
„Co mam zrobić, gdy już skończę to „fascynujące” zajęcie?”
W tym przypadku ironiczny charakter wynika z umieszczenia słowa „fascynujące” w cudzysłowie. Autor sugeruje, że zajęcie, o którym mówi, wcale nie jest fascynujące, a wręcz przeciwnie. Ironia polega na tym, że wyrażenie to jest używane z przekąsem lub sarkazmem, sugerując, że zajęcie jest monotonne, nudne lub nieprzyjemne, pomimo pozornej fascynacji.
Ironia w wypowiedziach to stosowanie słów w taki sposób, aby wyrażać coś innego, niż dosłownie oznaczają. Ironiczny charakter wypowiedzi wynika z rozbieżności między dosłownym znaczeniem słów a rzeczywistym zamierzeniem mówiącego. Może to być używane w celu wyrażenia sarkazmu, sprzeczności lub odmiennego poglądu niż ten, który wynikałby z dosłownego zrozumienia słów.
W przykładzie „Jestem cenionym krytykiem literackim, chociaż w życiu nie przeczytałem żadnej książki”, ironia wynika z kontrastu między twierdzeniem o byciu cenionym krytykiem a przyznaniem, że osoba ta nigdy nie przeczytała żadnej książki.