To zadanie wymaga od ciebie napisania opowiadania, którego akcja będzie się toczyć w czasie znanego wydarzenia historycznego. Narratorem powinna być kobieta.
Gdy słońce powoli wschodziło nad spaloną ziemią Stalingradu, Elena czuła, że kolejny dzień przyniesie nowe wyzwania i ból. Leżała na twardym łóżku w szpitalu polowym, wsłuchując się w odgłosy bombardowań i krzyki rannych, które rozbrzmiewały na zewnątrz. Jej dłonie drżały, gdy sięgała po opatrunki i lekarstwa, gotowa do kolejnej bitwy o życie.
Każdy dzień przynosił nowe koszmary i straty. Śmierć była stale obecna, czaiła się za każdym rogiem. Ale mimo tego, Elena nie traciła nadziei. W swoim sercu kryła iskrę wiary w lepsze jutro, nawet gdy świat wokół niej rozpadał się na kawałki.
Wśród zniszczenia i chaosu, Elena znalazła wsparcie w relacjach. Razem z innymi pielęgniarkami i rannymi dzieliła ból i cierpienie, budując więzi, które przetrwałyby próbę ognia i krwi.
Ale czasem, gdy noc zapadała nad miastem, a huk bombardowań milkł na chwilę, Elena czuła się samotna i zmęczona. Czy ma jeszcze siłę, by kontynuować? Czy warto walczyć, gdy świat wokół wydaje się być jednym wielkim polem bitwy?
Jednak nadzieja płonęła w jej sercu jaśniej niż najjaśniejszy płomień. Dni mijały, a Elena nie ustępowała ani o krok. Jej wytrwałość była niezłomna, a determinacja niepodważalna.
Nadszedł dzień ostatecznej próby, gdy szpital został prawie całkowicie zniszczony przez kolejne ataki. Elena, stojąc na czele ocalałych, walczyła, niezłomna jak nigdy dotąd. Jej dłonie pracowały szybko i precyzyjnie, udzielając pomocy tym, którzy jej potrzebowali.
W końcu nadejście wsparcia wojsk radzieckich przyniosło ulgę. Stalingrad był wolny, a nadzieja na lepsze jutro powróciła. Elena, mimo zmęczenia i bólu, uśmiechnęła się słabo. Jej walka jeszcze się nie skończyła, ale w sercu miała pewność, że nic nie jest niemożliwe, gdy człowiek wierzy w siłę swoich przekonań i miłość do bliźniego.
Zadanie 1
179Zadanie samodzielna praca 1
179Zadanie samodzielna praca 2
179Zadanie 3
216Zadanie 5
217