Rośliny żyjące w wodzie mają inną budowę niż te, które żyją na lądzie. Zmienia się ona również w zależności od tego, jak mocno są zanurzone w swoich naturalnych warunkach. Te, które żyją całkowicie pod taflą wody, mają słabe systemu korzeniowe, lub nie maja ich wcale (np. glony). Te, które rosną przy brzegach, mają za to bardzo silne korzenie, by nurt ich nie porwał. Za to te rośliny, które są zanurzone prawie w całości wykształcają z reguły ogromne liście, zdolne do unoszenia się na powierzchni wody. Zauważ, że ich łodygi również mają odmienną budowę: nad wodą są sztywne, podczas gdy pod wodą giętkie i poddają się ruchom wody tak, by ta ich nie łamała.
Przeczytaj w podręczniku, jakie cechy charakterystyczne mają rośliny wodne i zastanów się, w jaki sposób cechy te pomagają im przetrwać w wodnym środowisku.
Różne cechy wykształciły się wśród organizmów na drodze ewolucji, która jest ciągle trwającym, powolnym procesem zmieniania się organizmów i dostosowywania ich do środowiska na drodze dobory naturalnego (wymierania organizmów gorzej dostosowanych, a przetrwania organizmów dostosowanych lepiej).
Cechy w populacji pojawiają się na skutek mutacji lub np. skrzyżowania z innym, blisko spokrewnionym gatunkiem, zatem nie można powiedzieć, że jakaś cecha pojawiła się lub istnieje w jakimś celu – można jedynie ocenić do czego gatunek ją wykorzystuje i czy jest pomocna w danym środowisku. Cecha jako taka, powstała przez przypadek, a nie celowo. Po prostu szczęśliwie okazała się przydatna jako przystosowanie do środowiska.