Fluorowodór (HF) ma znacznie wyższą temperaturę wrzenia niż inne halogenowodory (HX, gdzie X to pierwiastek z 17. grupy, np. HCl, HBr, HI) głównie ze względu na silne wiązania wodorowe, które występują między jego cząsteczkami.
Wiązania wodorowe powstają, gdy atom wodoru jest silnie związany z bardzo elektroujemnym atomem, takim jak fluor. Fluor jest najbardziej elektroujemnym pierwiastkiem, co powoduje, że wiązanie H–F jest bardzo polarne. To z kolei sprawia, że cząsteczki HF przyciągają się wzajemnie silnymi wiązaniami wodorowymi, które są dużo silniejsze niż słabsze siły van der Waalsa działające w przypadku HCl, HBr czy HI.
W rezultacie potrzeba więcej energii (czyli wyższej temperatury) do przerwania tych oddziaływań międzycząsteczkowych i przejścia HF ze stanu ciekłego w gazowy, co objawia się wyższą temperaturą wrzenia w porównaniu do innych halogenowodorów.
