Metody zapobiegania procesom korozyjnym polegają na nakładaniu odpowiednich powłok, a powłoki te dzielą się na bierne i czynne.
Do biernych zalicza się powłoki, których zadaniem jest izolacja od czynników zewnętrznych mogących wywołać korozję. Przykładami takich powłok są pokrycia metali warstwą niemetaliczną. Przerwanie ciągłości pokrycia powoduje szybką korozję. Przykładem ochrony antykorozyjnej jest także wykorzystanie zjawiska pasywacji. Do powłok biernych zalicza się także powłoki metaliczne wytwarzane z metali szlachetniejszych od metalu chronionego. Metale te znacznie wolniej korodują niż żelazo ze stali, chroniąc je przed utlenianiem. Ochrona ta jednak trwa do momentu uszkodzenia powłoki.
Powłoki czynne ochraniają metal nawet wtedy, gdy tracą szczelność. Do takich należą powłoki metaliczne wytwarzane z metali mniej szlachetnych od metalu chronionego. Przerwanie powłoki ochronnej powoduje powstanie ogniwa, w którym anodą będzie metal tworzący powłokę ochronną i to on ulegnie utlenianiu, a nie żelazo. Innym przykładem jest ochrona metali przez protektory. Są to blachy lub sztabki wykonane z metali aktywnych połączone elektrycznie z chronionym metalem. W utworzonym ogniwie funkcja anody pełni protektor i to on ulega reakcji utleniania.
Protektory są metodą wykorzystywaną do ochrony antykorozyjnej dużych obiektów, takich jak kadłuby statków czy rurociągi.