Abraham Lincoln urodził się w 1809 r. Od 1856 r. był członkiem Partii Republikańskiej. Jako zwolennik abolicjonizmu krytykował niewolnictwo i dążył do jego ograniczenia. W 1861 r. został szesnastym z kolei prezydentem Stanów Zjednoczonych. Jego zwycięstwo stało się bezpośrednią przyczyną secesji jedenastu stanów Południa, popierających niewolnictwo. W czasie wojny secesyjnej, toczonej w latach 1861–1865, Lincoln nie szczędził sił i środków, by obronić jedność państwa. Aktywnie kierował działaniami wojsk Unii. W 1863 r. wydał dekret znoszący niewolnictwo w stanach południowych. Następnie poparł XIII poprawkę do konstytucji USA (Kongres przyjął ją w 1865 r.), na mocy której zakazano niewolnictwa w całym kraju. W kwietniu 1865 r. – kilka dni po kapitulacji armii Konfederacji pod Appomattox – Lincoln został śmiertelnie postrzelony w teatrze w Waszyngtonie przez zwolennika Konfederacji.
Abraham Lincoln jest jednym z najsłynniejszych polityków Stanów Zjednoczonych. Poprzez jego działania doszło do zniesienia niewolnictwa w całym kraju.
Niewolnictwo w Stanach Zjednoczonych było szczególnie istotne z perspektywy krajów Południa, gdzie główne źródło utrzymania gospodarki stanowiła praca niewolników na plantacjach, m.in. bawełny. Z tego względu plantatorzy byli przeciwni zniesieniu tego procederu, z uwagi na strach przed problemami finansowymi.