Wojowie pierwszych władców polskich byli na utrzymaniu władcy, a więc i społeczeństwa, które płaciło podatki. Oznaczało to, że władca zapewniał im wyżywienie, miejsce do zamieszkania, a także kosztowny ekwipunek. Wojowie mogli także łupić atakowane przez swojego władcę miasta i wsie.
Rycerze byli ludźmi, którzy w zamian za lojalność władcy otrzymywali lenno, czyli ziemię wraz z zamieszkującymi ją ludźmi, którą musieli zarządzać tak, aby się z niej utrzymać i zapewnić sobie konia oraz pozostałą część ekwipunku bojowego.
Główną zmianą był sposób utrzymania wojownika: oddanie lenna rycerzowi oznaczało nieco mniejsze przychody dla króla, ale był to jednorazowy koszt, który utrzymywał rycerza przez całe życie. W przeciwieństwie do tego drużyna wojów wymagała wysokich nakładów pieniędzy na utrzymanie, co wiązało się z potrzebą ciągłego przemieszczania (jeden gród nie był w stanie wyżywić całej drużyny przez dłuższy czas) i prowadzenia walk, w których wojowie zdobędą swoje wynagrodzenie. W czasach pokoju system drużyny po prostu nie był praktyczny.