Bulla pochodzi z 1136 roku i zawiera polskie wyrazy (nazwy własne) w pisowni oryginalnej, stanowiąc pierwszy przykład zapisu języka polskiego. Uznawana jest za początek rozwoju pisowni polskiej.
Bulla zawierała około 400 nazw geograficznych i miejscowości, dając nam wgląd w sposób, w jaki tworzono nazwy własne w XII wieku, a także, w jaki sposób próbowano oddać dźwięki języka polskiego bez współczesnych polskich liter (np. ż, ź, ł, ą, ę, a także dwuznaków, takich jak cz i sz).