W okresie demokracji parlamentarnej w Polsce (1921–1926) ustrój był słaby, co wynikało głównie z podziału politycznego, braku stabilnych większości parlamentarnych i trudności w budowaniu skonsolidowanej władzy. Dodatkowo silne wpływy grup interesów oraz rywalizacja polityczna utrudniały efektywne funkcjonowanie rządu i podejmowanie skutecznych decyzji.
Słabość ustroju w okresie demokracji parlamentarnej w Polsce (1921–1926) wynikała z podziału politycznego między różnymi frakcjami, które często nie potrafiły osiągnąć stabilnych większości parlamentarnych i tworzyć trwałych koalicji, co prowadziło do niestabilności politycznej.