Lawinia uważa, że epopeja powinna mieć zakończenie, dlatego też nie może zawierać pozytywnego dla bohatera finału. Nie byłby to wówczas realny koniec, lecz początek nowych przygód i doświadczeń, co wyraża ona w sposób zwięzły i dosadny.
Lawinia to młoda kobieta, która wdaje się w pogawędkę z poetą. Ten opowiada dziewczynie o poczynaniach Eneasza, legendarnego protoplasty Rzymian.