Elementy wskazujące na stylizację środowiskową:
– powtórzenia słowa „nu”: „Nu, co to jest Żyd? Nu, jaki ty Żyd!?”;
– rozbudowane zdania: „Jak ja ciebie, małego sierotę, wziął i chował, i za niańkę także był, i za matkę także był, i piastował ciebie, nu, to nie na to ja ciebie chował i nie na to ciebie piastował, co by ty głupi był!”;
– inwersja: „[…] ma grób ojca swego i matki swojej, i żony swojej, i córki swojej”.;
– słownictwo wskazujące na kulturę żydowską: „Adonai”, „bosiny”;
– wyliczenia: „Wódka gdańska jest i kufer gdański jest, i szafa gdańska jest… tak uny gdańskie mogą być, tak ja jestem Gdański”.;
– powtórzenia: „Nu, un uczeń jest. Un w szkole siedzi […]”;
– błędne końcówki fleksyjne: „[…] do lasa nie idą […]”.
Sposób konstruowania wypowiedzi głównego bohatera zawiera elementy wskazujące na wykorzystanie stylizacji środowiskowej. Pojawiają się w nich powtórzenia, rozbudowane zdania, inwersja, wyliczenia, powtórzenia, błędne końcówki fleksyjne oraz słownictwo wskazujące na przynależność do społeczności żydowskiej. Język, którego używa Mendel, jest potoczny, przybliża jego postać i sprawia, że staje się ona bardziej dostępna dla czytelnika jako reprezentanta społeczności żydowskiej.