Na początku tekstu autor zastosował peryfrazę, nie podał wprost nazwy opisywanego typu, ale szeroko go opisał, podając cechy nowego typu człowieka – w ten sposób zbudował napięcie i rozbudził ciekawość czytelnika. W opisie użył paralelizmu składniowego – kolejnego zdania mają podobną budowę, zaczynają się od słowa „typy…”, wielokrotne powtórzenie tego słowa nadaje tekstowi rytm. W trzecim akapicie w celu nadanie uroczystego tonu wypowiedzi autor zastosował apostrofę, dzięki temu zabiegowi czytelnik może się spodziewać ważnego, decydującego sformułowania. Tekst zawiera także metafory, które upoetycznią wypowiedź, np. narodziny nowego typu człowieka, rozjaśnić ciemne zjawiska.
Apostrofa to bezpośrednie zwrócenie się adresata wypowiedzi. Metafora to wyrażenie, które zyskuje sens, gdy jest odczytane w sensie przenośnym. Paralelizm składniowy to zastosowanie składników wypowiedzi o takiej samej lub podobnej budowie. Peryfraza to zastąpienie nazwy zjawiska, rzeczy lub osoby rozbudowanym opisem.