Publicystyka o charakterze krytycznym stawiana była wyżej niż literatura ze względu na to, że uświadamiała i systematyzowała to, co zawierała literatura. Krytyka też sama posługiwała się tymi środkami co literatura, a więc sama była sztuką.
Czasopisma wydawane w okresie Młodej Polski stały się przestrzenią debat, wypowiedzi krytycznych na temat sztuki i literatury. Ważną rolę odegrały warszawskie „Życie” (1887-1891), „Chimera” (1901-1907) oraz krakowskie „Życie” (1897-1900).