| opowieść dębu | opowieść świerku | |
| wygląd | – drobny i wątły;– jasna twarz;– łagodne błękitne oczy;– delikatna uroda przypominająca dziewczęcą; | – pobrudzony krwią;– małe ręce;– twarz umorusana czernią;– ponure i niespokojne oczy; |
| cechy charakteru | – nieśmiały;– cichy;– spokojny;– zamyślony; | – odważny;– skromny;– wierny;– szacunek; |
| stosunek narratora do bohatera | – czułość; sympatia;– ciekawość; |
Dąb opisuje Tarłowskiego jeszcze przed walką. Jest drobnej budowy, ma jasną twarz dziewczęcej urody. Jest spokojny i zamyślony. Dąb nie kryje swojej sympatii do bohatera: „[…] ten mój, ten mój mały…”, „Dlatego właśnie ulubieńcem moim stał się […]”.
Świerk opisuje Tarłowskiego już po walce. Jest brudny, poplamiony krwią, ma niespokojne spojrzenie. Zauważa jego odwagę, skromność i wierność – uratował życie dowódcy. Świerk nie wyraża w bezpośredni sposób swojego stosunku do bohatera, jednak z pewnością go szanuje: „I któż wtedy […] przed nim stanął? Oto ten mały Tarłowski w tej chwili, o! […]”.