Obrazowanie apokaliptyczne:
– wzmocnienie poczucia grozy;
– dzikie zachowanie atakujących;
– niepokój wzmocniony przez scenerię – czerwień zachodzącego słońca;
– atakujący zadają śmierć i zniszczenie;
– wstrząsający i brutalny charakter – stratowanie rannych.
Sakralizacja Tarłowskiego:
– męczeńska śmierć w słusznej sprawie;
– spokój bohatera zestawiony z agresją wroga;
– niewinna ofiara w imię ojczyzny;
– wzniosły sposób przedstawienia umierającego bohatera.
Obrazowanie apokaliptyczne nawiązuje do walki dobra ze złem, katastrofizmu, przekonania o rychłym końcu i zagładzie. Jest to sposób na przedstawienie grozy wojny i śmierci. Atakujący zachowują się w barbarzyński wręcz sposób, ogarnia ich szał walki, są dzicy: „Pędził oddział zbrojny w piki, na koniach chyżych pochylony, z krzykami przeraźliwymi, z twarzami opalonymi w ogniu bitwy, i szalała mu w żyłach wściekłość lwia…”. Opisy mają za zadanie wstrząsać i wzbudzać grozę: „Straszliwy panował tam tłok i rozlegały się nieludzkie wycia i ryki”.
Sakralizacja polega na nadaniu cech świętych i religijnych normalnym zjawiskom lub postaciom. Tarłowski jest spokojny w obliczu nieuchronnej śmierci, co kontrastuje z atmosferą walki. Ukazany zostaje jako męczennik, który zginął za swoją ojczyznę, wierząc w słuszność sprawy: „Męczeńska twarz ta o umierających oczach, z czerwonym sznurkiem krwi od złotych włosów do ust konwulsją wstrząsanych […]”.