Marian i Aniela byli osieroconym rodzeństwem. Oprócz siebie nie mieli nikogo innego, dlatego wzajemnie sobie pomagali i się wspierali. Ich więź była silna i trwała. Stanowiła jedyną pewną rzecz w ich życiu. Aniela martwiła się o brata, czule nazywała go Marysiem. Uważała, że jest zbyt słaby fizycznie, aby walczyć.
Marian przyjaźnił się z Jagminem, który był dla niego wzorem do naśladowania. Podziwiał jego odwagę i waleczność. Rozmawiali ze sobą na temat wolności oraz obowiązku, jakim jest walka. Jagmin obiecał Aniel opiekować się jej bratem podczas walk.
Aniela i Jagmin nigdy nie wyznali sobie wprost miłości, jednak była ona widoczna w ich gestach i spojrzeniach. Aniela była zrozpaczona, kiedy Marian i Jagmin dołączyli do powstania.
Marian i Aniela byli sierotami, co umocniło ich więź. Relacja rodzeństwa była czymś trwałym i prawdziwym w ich życiu. Jagmin był wzorem do naśladowania dla Mariana. Z Anielą łączyła go odwzajemniona miłość.