Aby polecenia były zrozumiałe dla odbiorcy, ważne jest uwzględnienie kontekstu, języka ciała i intonacji, zwłaszcza w przypadku pierwszych trzech poleceń, które są dość krótkie i mogą być uściślone przez okoliczności.
„Połóż to tam”.
Tutaj odbiorca musi wiedzieć, co dokładnie „to” oznacza. Wskazywanie przedmiotu lub używanie odpowiedniego określenia (np. butelka, książka) może pomóc w uniknięciu niejasności. „Tam” również wymaga wskazania miejsca, gdzie chcemy, aby przedmiot został położony.
Na przykład: „Połóż tę książkę tam na półce”.
„Siadamy tylko tu”.
W tym przypadku odbiorca powinien wiedzieć, o jakie miejsce chodzi, aby usiąść. Określenie „tu” może być niewystarczające, jeśli nie ma jasnego kontekstu. Warto wskazać miejsce lub obszar, gdzie chcemy, aby osoba usiadła.
Na przykład: „Siadamy tylko tutaj na kanapie”.
„Daj to jemu”.
Tutaj odbiorca powinien wiedzieć, co chcemy przekazać (np. przedmiot) i kto jest „jemu”. Konieczne jest wskazanie, jaki przedmiot ma zostać przekazany i do kogo.
Na przykład: „Daj tę piłkę Tomkowi” (zakładając, że Tomek jest obecny).
„Mam tyle lat (mówi małe dziecko, pokazując cztery palce)”.
To zdanie wydaje się jasne i zrozumiałe, o ile widzi się dziecko. Aby w pełni zrozumieć komunikat bez konieczności patrzenia na dziecko, zdanie to powinno być ubogacone o konkretny liczebnik.
Na przykład: „Mam cztery lata”.
Kilka wskazówek ułatwiających komunikację:
1. Upewnij się, że twoje polecenie jest proste, klarowne i nie pozostawia miejsca na nieporozumienia. Unikaj wieloznaczności lub skomplikowanych zdań.
2. Unikaj zbyt skomplikowanego języka lub specjalistycznego słownictwa, jeśli nie jest to konieczne. Zrozumienie polecenia powinno być możliwe dla każdego.
3. Wymień konkretne kroki, które powinny być wykonane, aby wykonać polecenie.
4. Użyj odpowiednich form grzecznościowych i tonu, szczególnie w poleceniach skierowanych do osób starszych, nieznajomych czy w miejscach formalnych.